Osteopathie is een manuele, diagnostische en therapeutische, benadering voor het behandelen van functiestoornissen in de mobiliteit van gewrichten en weefsels in het lichaam. Osteopathie is een manuele geneeswijze die op zoek gaat naar functioneel bewegingsverlies ergens in het lichaam en deze met milde technieken en zachte manipulaties tracht te herstellen. Typerend voor het werk van een osteopaat is, dat niet alleen het gebied waar de klacht optreedt wordt onderzocht, maar het hele lichaam. De oorzaak van een klacht kan namelijk elders liggen. Osteopathie is op het einde van de vorige eeuw door Dr. Andrew Taylor Still (1828-1917) in de U.S.A. ontdekt. De principes van de osteopathie zijn gebaseerd op de logica van de toegepaste kennis van anatomie, fysiologie en pathologie.
Een osteopathische behandeling is gebaseerd op drie basisprincipes:
- Het lichaam is een eenheid
- Het lichaam bezit auto-corrigerende en auto-regulerende mechanismen
- De structuur bepaalt de functie, en omgekeerd
Het lichaam is een biologische eenheid.
Het lichaam is een eenheid die een wisselwerking ontwikkelt met haar omgeving. Een aantasting van een onderdeel van het lichaam betekent voor A.T. Still een verstoring van het harmonisch evenwicht in heel het lichaam. De osteopathie moet dus niet enkel de functie van het aangetaste lichaamsdeel opsporen, maar ze moet ook het evenwicht in heel het lichaam herstellen. De symptomen van een disfunctie kunnen zich waar dan ook in het lichaam en/of de geest uiten. De osteopaat benadert de mens als een eenheid, waarbij de wederzijdse interacties tussen de drie grote systemen centraal staan: • het pariëtale systeem (botten, spieren, gewrichten en gewrichtsbanden) • het viscerale systeem (alle organen en hun omgevende bindweefselvliezen) • het craniale systeem (schedel, heiligbeen, zenuwstelsel, ruggenmerg en omliggende bindweefselvliezen)
Het lichaam bezit auto-corrigerende en auto-regulerende mechanismen.
Het lichaam bezit de neiging zichzelf te verdedigen en te reguleren. Het lichaam heeft een natuurlijke neiging om het evenwicht te herstellen. Het lichaam moet dus in zichzelf de middelen bezitten om dát evenwicht terug te vinden. In plaats van de betrokken klacht aan te pakken, moet de behandeling dus vaak de verdedigingsmiddelen van het organisme herstellen. De beweeglijkheid van het mechanisme dient teruggevonden te worden. Het is de taak van de osteopaat zoveel mogelijk stresscomponenten in het lichaam vrij te herstellen zodat er weer een natuurlijke balans wordt gevonden. Dit wordt ook wel het zelfgenezend vermogen van het lichaam genoemd.
De structuur bepaalt de functie, en omgekeerd.
Zoals A.T. Still zegt: “Life is motion”, “Leven is bewegen” Een disfunctie geeft een bewegingsverlies en veroorzaakt een dysstructuur (destructie). Hoe langer een disfunctie bestaat hoe meer het lichaam verandert en compenseert. Als het lang genoeg aanwezig is, ontstaat er een decompensatie. Nu ontstaan er echt klachten. Kortom: Een osteopaat werkt uitsluitend met zijn handen, maakt los wat los moet zitten en helpt zo (met overwegend zachte handgrepen) het evenwicht te herstellen in het lichaam.